พิชญ์สินี โล่ห์ติวิกุล

ออกแบบที่นั่งแบบสลับระดับความสูงต่ำ เสมือนเส้นทางที่แยกและบรรจบกันของรางรถไฟ สร้างบรรยากาศที่ไม่ตายตัว เปิดโอกาสให้ผู้ใช้งานเลือกท่านั่งและการใช้งานได้หลากหลาย และยังสะท้อนถึงความยืดหยุ่นที่สอดคล้องกับตัวตะแกรงเหล็กฉีกที่นำมาตกแต่งและยังเป็นเสากลางที่มีรูปทรงแตกแขนงคล้ายต้นไม้เปรียบเสมือนการ “หยั่งราก” ของความแข็งแรงเชิงโครงสร้าง และในขณะเดียวกันก็ยังโปร่งเบา ให้อากาศและแสงลอดผ่านได้ เกิดความสมดุลระหว่าง ความแข็งแรงและ ความโปร่ง