Pavilion of expanding dimensions

จากลวดลายก้นหอยที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษชาวม้ง ถูกแปรเป็นสถาปัตยกรรมที่พาผู้มาเยือนก้าวเข้าสู่ลำดับแห่งการรับรู้ เริ่มจากความทึบที่ยังคงมีร่องรอยของแสงและลม สู่ความโปร่งที่เบาบางขึ้น และสิ้นสุด ณ จุดที่เปิดกว้างที่สุด ที่ซึ่งทิวทัศน์ของธรรมชาติและแสงอัสดงเผยตัวอย่างไร้สิ่งกีดขวาง ราวกับการเดินทางจากความจำกัดไปสู่เสรีภาพแห่งการรับรู้

“LightWoven” คือสถาปัตยกรรมที่ใช้ expanded metal เป็นผืนผ้ากรองแดดลมฝน สร้างเงาและมิติแสงที่เปลี่ยนไปตามเวลา บนพื้นที่กลางธรรมชาติติดผืนน้ำที่โอบล้อมด้วยป่าไผ่ เป็นบทสนทนาระหว่างความแข็งแกร่งของวัสดุอุตสาหกรรมกับความเบาบางของธรรมชาติ เพื่อให้ตัวงานเป็น “สถาปัตยกรรมที่หายใจได้” ไม่ปิดทึบ แต่ให้ธรรมชาติได้เข้ามามีบทบาทเสมือนเป็นนักแสดงร่วม