อ่านปรากฏการณ์วนเกษตรป่ายางผ่านที่ว่างทางสถาปัตยกรรม

วิทยานิพนธ์นี้ เสนอแนวคิดที่ว่าสถาปัตยกรรมในสวนยางพาราสามารถทำหน้าที่เป็น “เครื่องมืออ่านและชี้วัดธรรมชาติ” ได้อย่างไร โดยใช้การเปรียบเทียบระหว่างสวนยางพาราเชิงเดี่ยวที่ค่อยๆกลายไปเป็นสวนยางพาราระบบวนเกษตร เพื่อให้สังเกตและรับรู้ถึงดิน น้ำ ลม แดด และความหลากหลายทางชีวภาพที่เปลี่ยนไป

พร้อมทั้งวิจารณ์รูปแบบศูนย์การเรียนรู้ที่มักขาดความเชื่อมโยงกับบริบทธรรมชาติ งานออกแบบจึงเสนอ “จุดสังเกต” ให้ผู้เยี่ยมชมรับรู้กระบวนการเปลี่ยนผ่านทางนิเวศ (Ecological Succession) ด้วยประสบการณ์ตรง ควบคู่กับการใช้โครงสร้างไม้ยางพาราเพื่อเพิ่มคุณค่าวัสดุท้องถิ่น และการจัดระบบวนเกษตรผสมผสานเพื่อฟื้นฟูพื้นที่อย่างยั่งยืน

ข้อสรุปสำคัญคือ สถาปัตยกรรมไม่จำเป็นต้องเป็นพระเอกของโครงการ หากแต่ควรทำหน้าที่ “ขับเน้น” "พระเอก" ที่แท้จริงคือ "ธรรมชาติ" ผ่านภาษาสถาปัตยกรรมที่เรียบง่ายแต่มีพลัง ช่วยให้ผู้คนเข้าใจการฟื้นตัวของสวนยางจากเชิงเดี่ยวสู่วนเกษตร และเปิดศักยภาพพื้นที่ให้เป็นแหล่งเรียนรู้และท่องเที่ยวเชิงนิเวศในรูปแบบร่วมสมัย งานวิจัยนี้จึงทั้งแสดงแนวทางใช้ไม้ยางพาราอย่างมีคุณค่า และตอกย้ำบทบาทของสถาปัตยกรรมในฐานะตัวกลางเชื่อมมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเป็นรูปธรรม