verde

Pavilionนี้ตีความ "Expanding" ว่าเป็นการขยายออกของร่มเงาและ พื้นที่กิจกรรม คล้ายเรือนยอดไม้ที่กางปกคลุมในสวน ตะแกรงเหล็กฉีกถูกออกแบบเป็นเส้นสายโค้งที่โอบล้อมและแผ่กว้าง ชวนให้ผู้คนรู้สึกถึงการเปิดออกของพื้นที่ ทั้งในเชิงกายภาพ (หลังคาที่กางปกคลุม) และเชิงนามธรรม (การเชื่อมโยงปฏิสัมพันธ์ และการแลกเปลี่ยนระหว่างผู้คน) ความสัมพันธ์ของผู้คน ผ่านภาษาสถาปัตยกรรมที่เรียบง่าย แต่เปี่ยมด้วยพลังการสื่อสาร วัสดุตะแกรงเหล็กฉีกถูกถักทอให้เกิด ทั้งโครงสร้าง แสง และเจ้า ที่สร้างปฏิสัมพันธ์ใหม่ระหว่าง มนุษย์-สถาปัตยกรรม-ธรรมชาติ นาย ชานน ทรงเกล้า นางสาว ชัชฎาภรณ์ ภะคะโต อาจารย์ที่ปรึกษา ผศ.ปิยะ ไล้หลีกพาล

"Nature’s Embrace” เป็นการนำเปลือกไม้เก่าที่ถูกทิ้ง ผุพังมาออกแบบเป็นอาคาร ซึ่งสื่อถึงว่า ไม้แต่ละชิ้นอาจจะมีลักษณะที่ไม่ปกติ มีร่องรอยของการผุพัง ไม่ใช่ว่าต้นไม้ทุกต้นจะสมบูรณ์แบบไปทั้งหมด เมื่อต้นไม้กลายมาเป็นท่อนไม้หรือเปลือกไม้ มันก็มักจะถูกทำลาย ถูกบดเป็นเศษ ถูกทอดทิ้ง ซึ่งอาจจะเป็นเพราะว่ามีข้อบกพร่อง จึงไม่อาจนำรูปลักษณะเดิมของมันมาใช้งานได้ ในการออกแบบจึงมีการนำตะแกรงเหล็กฉีกมาวางซ้อนทับกัน ให้มีความคล้ายกับร่องรอยการผุพังของเปลือกไม้เก่า และรูปทรงของอาคารออกแบบให้มีความโค้ง งอ เหมือนเปลือกไม้ที่พอเจอกับการเปลี่ยนแปลงของความชื้นและอุณหภูมิที่แตกต่างกัน ก็ทำให้เซลล์ขยายตัวและหดตัวไม่สอดคล้องกัน ทำให้เนื้อเยื่อภายในเกิดความเครียดและบิดเบี้ยว ส่งผลให้เปลือกไม้โค้งงอ และเส้นโค้งในบริบทของโรคซึมเศร้า สื่อถึงภาวะความไม่มั่นคงทางอารมณ์ ซึ่งเป็นสาเหตุทำให้ความสุขลดลง แต่ในขณะเดียวกัน เส้นโค้งก็ยังให้ความรู้สึกที่ อ่อนโยน ผ่อนคลาย สบายตา และสงบ จึงทำให้การออกแบบตัวอาคารมีรูปทรงบิดโค้ง คล้ายกับเปลือกไม้เก่า ที่มีร่องรอยของการผุพัง มีความโค้งงอ และถูกล้อมรอบด้วย Landscape ที่มีความเป็นธรรมชาติเข้ามาเติมเต็มและโอบกอดตัวคาร ให้มีความสมบูรณ์แบบ