Breathing city

ได้หยับยกเอาภูมิปัญญาพื้นถิ่นของภาคอีสานมาใช้ในการออกแบบ Pavilion ดั่งคำพูดที่ว่า "ยามว่างในนา ผู้หญิงทอผ้า ผู้ชายจักรสาน" ซึ่งเป็นคำกล่าวที่สะท้อนให้เห็นถึงการดำรงชีวิตของชาวอีสาน โดยที่ Pavilion ได้ถอดฟอร์มมาจาก "อัก' ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับการทอผ้า สมาชิกในทีม น.ส.กชกร พันธ์โย น.ส.อัญญาณี โพธิ์เสริฐ น.ส.ขวัญทิพย์ อนันติ อาจารย์ที่ปรึกษา ผศ.ดร.ชัยนันท์ พรหมเพ็ญ

สำหรับผม ความร้อนในเมืองไทยไม่ใช่แค่สภาพอากาศ แต่คือความท้าทายที่ต้องรับมือในทุกการออกแบบ อาคารส่วนใหญ่จึงพึ่งพาแอร์อย่างหนัก และปิดกั้นตัวเองจากธรรมชาติ จนผมได้อ่านงานวิจัยเรื่อง Thermal Regulation Through the Skin ที่พูดถึงเกล็ดงูซึ่งสามารถสะท้อนหรือดูดซับแสงอาทิตย์เพื่อรักษาอุณหภูมิร่างกายได้โดยไม่เปลืองพลังงาน ภาพนั้นทำให้ผมคิดว่า “แล้วถ้าอาคารของเราในไทยทำแบบเดียวกันได้ล่ะ?” จากแรงบันดาลใจนี้ ผมลองใช้แผ่นเหล็กฉลุขยาย (Expanded Metal) มาซ้อนทับกันเหมือนเกล็ดงู กลายเป็นฟาซาดที่ช่วยบังแดด ลดความร้อน และเปิดรับลมธรรมชาติ ทำให้อาคารเย็นลงโดยไม่ต้องพึ่งเครื่องจักร แนวคิดนี้คือการ “ขยาย” คุณค่าของสถาปัตยกรรมให้ก้าวไกลกว่าความสวยงาม แต่มุ่งเชื่อมโยงธรรมชาติเข้ากับวัสดุสมัยใหม่ เพื่อสร้างพื้นที่ที่อยู่ร่วมกับสิ่งแวดล้อมได้อย่างกลมกลืน เหมือนที่ธรรมชาติทำมาตลอด